Hakim İlk Celsede Gol Verdi

Bi acaip, tuhaf bi film..dur hemen coşmayın, nasıl diyim. Ya ben bu herifi çok seviyorum. Ama öyle böyle değil, çocukken izlediğim ilk zamanı bile hatırlarım Sadri abiyi. Öyle bir kazınmış ki kafama, rahmetli eniştemi hatırlatır bana, bilmiyorum, belki de ondan. O jargon, o karakter, sonra o naiflik, kalenderlik. Bambaşka bi durum.Nevi şahsına münhasır diyorlar ya, işte o tam olarak bu...



Şimdi bu sahne, "vay be" dedirtiyor, lakin vay be dedirtecek bir atmosfer yok aslında anasını satayım, klişenin bayrak tutanı. Klişe olmayan şey şu; adam ağlıyor be usta.. Hem de bildiğin salya sümük.  Ne bi jön görmüşüz ağlayan, ne bir komedyen. Adam ağlıyor . İnsan küçük çocuğa bile üzülemiyor böyle bir durumda. Tek istediğin, Osman bi yolunu bulsun da, kurtulsun bu tezgahtan. Belki vicdanen sorgulanacak birşey ama, öyle.

Hani "futbol fena halde hayata benzer" derler ya,eksiktir, yanlıştır o önerme. Ağızda güzel duruyo ama yok öyle birşey. Futbolu böyle cümleler sarfedecek kadar tutkulu seven bir adam nasıl olur da hayatın dışında tutar ki futbolu? Futbol hayatın içinde zaten, futbol yalnızca o saha üzerinde oynanan oyun değil. Burda da Sadri abinin sırrı ortaya çıkıyor nitekim, ofsayt mofsayt değil asıl mesele. Adam sanki takımının şampiyonluk maçına gelmiş de, tam orda acı bi haber almış,sevdiği ölmüş gibi bakıyor. İnsan nasıl atar ki böyle bir anıyı içinden? Al sana fitbol işte..

Gerisi; sarhoş edip kağıt imzalatanlar, bi de dünya iyisi Hüseyin Baradan abimizin köşede en karaktersiz haliyle durması falan. Dekor eksiksiz. Hakim amca da 10 numara. Tabi gol diyecek, bunda gülünecek bişey yok. O dakikadan sonra bayrak kaldıracak hali yok  adamın. Gol hakim amca gol..