Dileğimdir

Geçen yılki Eskişehir maçındaki rezilliği gördüğümde tamamen anlamıştım Galatasaray’daki sorunun “x çıksa y girse, a satılsa b alınsa, dört üç üç mü, dört dört iki mi, pas futbolu mu topu şişirmece mi”den öte olduğunu. Neresinden başlayacağımı bilemediğimden içimden gelmedi yazmak, ne karalasam istediğim gibi anlatamayacaktım sanki. Hâlâ kafamda onlarca başlık uçuşurken bunları alt alta sıralamanın bile iyi bir başlangıç olacağını düşündüm ama bunu da yapamayacağım, aklıma geldiği gibi yazıcam idare edin.

Hakikaten güzel bir dille, akıcı bir şekilde yazılan birçok blog var takip ettiğim. Hepsi de Galatasaray’ı hayatlarının büyük, vazgeçilmez, yerine konmaz bir parçası haline getirmiş kişilerin. Kimisi var ki sarıyla kırmızıya futboldan başka nice anlamlar yüklemiş, kimisi var ki bu renkleri “kötünün karşısındaki iyi” olarak tasvir etmiş. Ben de bunlardan biriyim, henüz kendime ait bir blog sayfam olmasa da, Galatasaraylılığı bu arkadaşlar gibi tanımlayanlardan. Sanki başarısızlıklarla daha bir seviyoruz bu renkleri, “inadına sevmek” daha büyük bir erdemmiş gibi. Kaybederken sevmek için birşeylere sarılmak gerekiyor ve “asaletin bize yeter” diyoruz. Bunun için sahanın, golün, futbolun dışına çıkıyor, “güzel”e dair anlamlar yüklüyoruz sevdiğimiz takıma. Renklere aşığız diyoruz, hiç seyretmediğimiz bir efsaneye “senin gibi cimbomluyu unutur mu bu taraftar” diyoruz. Sarıyla kırmızıyla alnımızın akıyla demekten gurur duyuyor, başkalarını hileci hurdacı olarak niteliyoruz. Biz dürüstüz onlar sahtekâr, biz iyiyiz onlar kötü, adeta biz Neo’yuz onlar parasıyla, medyasıyla, her türlü ayak oyunuyla Turkish Matrix’in yaratıcıları. Ne yalan söyleyeyim ben de böyle düşünüyorum. Benim Galatasaray’ı sevişim biraz da yalnız oluşundandır. Bu ülkenin gelmiş geçmiş en başarılı takımı, milli takımın her daim lokomotifi iken medyada nüfuzu olmayışındandır. Ben bu armayı kendinden güçlü olanı yenebilen isyankâr ruhuyla, kendinden başka dostu olmayan haliyle seviyorum. Kimseciklere ihtiyaç duymadan bir başına yürür benim asil Galatasaray’ım.

Yürürdü. Ben de her yıl yeni formalar çıktığı gün Galatasaray Store’un kapısında bitiverirdim, bu yıl elim gitmedi. Aylardır sadece kendimce düzeyli bulduğum taraftar bloglarını okuyorum, çok nadiren de webaslanın taraftarın sesi bölümündeki yazı başlıklarına bakıyorum, yazıların çapı başlığından belli ediyor kendini zaten. Dolayısıyla zahmet edip tıklamıyorum bile, çünkü futbolcu ve teknik direktörleri rakamlarla eleştiren sığ düşünceleri okumak bana, daha da önemlisi Galatasaray’a birşey katmıyor. Bu sayfalarda taktik dehamızla (!) kendimizi tatmin etmekten fazlasını yapabiliriz bence. Soru, gerçekten bu takım için birşeyler yapmak isteyip istemediğimiz. Şimdi bırakalım bu takımın kadro yetersizliğini, saha içi dizilişini, vasıfsız orta sahasını, Perez’den beri alınmayan sağ bekini, Mondragon’un yerini dolduramayan kalecisini, Hagi’den beri bulunamayan on numarasını bilmem neyini. Televizyonlarda yorum yapan, gazete sayfalarını dolduran maskaralara özenip de, yok efendim Rijkaard’ın yanlış tercihleri, yok efendim dört üç üç olur muymuş, yok efendim nerde bu transferler gibisinden klişelerle çığırtkanlık yapmayın, benim karnım tok, siz de doyun artık! Mustafa Doğan’ı, Sergen Yalçın’ı, Ahmet Çakar’ı, Erman Toroğlu’nu dinlemekten hoşlanıyor musunuz? Onların yaptığı işi mi seviyorsunuz, bu düzeysizlikle kazandıkları parayı mı kıskanıyorsunuz? Öncelikle futbolu sevin, futbolu yorumlayabiliyor olmayı değil. Buna oynamayı severek başlayabilirsiniz. Sonra taraf olun, takımınızı sevin, bir sorun varsa tespit edin ama orada takılıp kalmayın, bir sonraki aşamaya geçin ve sevdiğinize birşeyler katmaya çalışın. Spor yazarı/yorumcusu diye geçinen ama mevcudiyetlerini bizim çözümsüz kalan depreşik, çalkantılı hallerimize borçlu olan kan emicilerden bir farkınız olsun.

Bu takım yıllardır iyi yönetilmiyor. Daha da kötüsü iyi yönetilemiyor oluşu “ekonomik darboğaz” maskesi altında başarıyla saklanıyor. Yıllarca paramız yok diyerek enkaz edebiyatını sportif başarısızlığa kılıf yapanları anlayışla karşılamaya çalıştık, ama artık yöneticilerin ağızlarına sakız ettikleri “az kaldı düzlüğe çıkıyoruz” söyleminin modası geldi de geçiyor. Çünkü bugün taraftar yalnızca stada gidip takımına bağır çağır destek veren bir insan güruhu olmaktan çıktı. GS TV, GS Mobile, GS Bonus projelerine yüksek katılımın yanı sıra GS Store ürünlerine artan taleple birlikte taraftar, kulüp bilançosunda önemli bir finansman kalemi haline geldi. “Paramız yok” ifadesinin mazeret olmadığı bir dönemdeyiz ve taraftar bunun bilincine varmalı. Nasıl ki bir işçi emeğini alacağı ücrete göre arz ediyor veya etmiyorsa, taraftar da projelere desteğini, lisanslı ürünlere ve maçlara olan ilgisini emeğinin karşılığını alacağı ölçüde göstermeli. Koşulsuz şartsız sevebilirsiniz ama destek veremezsiniz, vermemelisiniz. Fenerbahçe taraftarlarının hep destek tam destek sloganı elbette güzel bir yaklaşım ancak desteğinizin boyutu yönetimlere mesaj verecek esnekliğe sahip olmalı. Ortaya koyulan ürünün alıcısı sizken talepkâr olmaz, hesap sormazsanız umduğunuzu değil bulduğunuzu yersiniz ve şikayet etme hakkınız da olmaz. Tıpkı ülke yönetimleri ve halk arasındaki ilişkide olduğu gibi.

Ben Galatasaray taraftarının sorgulayan, hesap soran, seyircisini, futbolcusunu ve yöneticisini iyiye, doğruya yönlendiren bir grup olmasını istiyorum. Tepkisini ölçülü bir şekilde koyan, protestosunu doğru yerlere yönelten, kimsenin maşası olmayan, tüm taraftar gruplarına örnek olacak, parmakla gösterilecek bilinçli bir topluluk olsun istiyorum. Bilmem nereli Aslanlar adı altında tribünde çoluğa çocuğa korku salan “bağırın lan”cılar gibi değil, arabesk tezahüratlarla takımı uyutanlar gibi değil, kaptanına belden aşağı vuranlar gibi hiç değil! Kulübünüzün ilkleri başarmasından, öncü oluşundan gurur duyuyorsanız siz de kendinize böyle bir şekil vermelisiniz.

Şimdi... Kulüp yönetiminden memnun değilseniz bir yıl boyunca forma almayın, GS TV aboneliklerinizi iptal edin, Bonus kartlarınızla alışverişi kesin, kartınız yoksa başvuru yapmayın, Store’a gitmeyin, üşenmezseniz cep numaranızı başka bir operatöre taşıyın. Merak etmeyin, Galatasaray bunlar yokken de vardı, her zaman da var olacak! Biz bu reaksiyonu toplu bir şekilde göstermeyi başarabilirsek, kelebek etkisi değil hidrojen bombası etkisi yaratırız emin olun. Siz emeğinizi biraz kısın ki divan kurulu yönetimden hesap sorsun, madem ki şirketleşiyoruz, yönetimin idari performans kriterlerinden biri de sizin desteğiniz olsun! Forumlarda üç beş kişiyle teknik-taktik dalaşına girip de kendi doğrularınızı kabul ettirmeye çalışmak yerine egonuzu bir kenara bırakıp takımınızı sevin. Sevdiğiniz şeyin daha iyiye gitmesi için somut tepkiler üretin. İstiyorum ki Galatasaray taraftarı masaya yumruğunu koyduğu zaman bu, güçlü bir mesaj olsun! Galatasaray hisseleri bir günde yüzde yirmi değer kaybetsin, bunun hesabının sorulacağını bilen yönetimin gözleri yuvalarından fırlasın, fırlasın ki koskoca Galatasaray’ımı babalarının çiftliği gibi yönetemeyeceklerini, taraftarı vaatlerle, umut tacirliğiyle kandıramayacaklarını bilsinler.

Yönetimle işimiz bittiyse Fenerbahçe’yi ülkenin resmi takımı konumuna getiren, bu uğurda Türk sporunun gelişimine ve Türkiye’nin tanıtımına herkesten fazla katkı yapmış bir kulübü karalamak, ona köstek olmak için canını dişine takan, kulüp içindeki her türlü olumsuzluğu pireyi deve yaparcasına sunan, en ufak bir açık yakalamak içini ellerini ovuşturan ve bu konuda ekseriyetle çifte standart uygulayan, transfer edilen on numaralara aman yeni bir Hagi olmasın korkusuyla on yıldır mütemadiyen sallayan, yuvadan çıkma on numaramıza giydiği t-shirt’le, ceketle, koluna taktığı sevgilisiyle vurmaya çalışan salyalı spor müdürlerine, medya patronlarına geçebilir, geçirebiliriz. Şahsen spor programlarını izlemeyi, spor sayfalarını okumayı bırakalı çok oldu. Siyaset ve ekonomi sayfalarında nasılsa işin spor tarafı da aynı aslında. Olanı biteni nasıl görmemiz isteniyorsa o şekilde yansıtan sayfalardan, kanallardan midem bulanıyor artık. Ekrana ceket giyip çıkınca adam sanılan, ortalama futbol izleyicimizin bir halt sandığı, bilimsellikten bihaber, futbolun teknik analizini rakamlara hapseden, bazen de hapsetmeyip salt işin magazin boyutuyla küpünü dolduran yalakaların reklam aralarında, program öncesi ve sonralarında kahkahalar atıp Galatasaray’a küfürler salladığı kareler geliyor gözümün önüne ne zaman bir spor programını açsam. Hakemleri, hakem kurullarını, federasyonu, maç spikerlerini, yorumcuları da içine alan bu büyük çemberin ortasına dikilip Galatasaray ananızı mı belledi diye sormak istiyorum!

Her kim olur da “haber ve yorum genel talebe göre şekillenir, bu ülkede spor sayfalarının niteliği de çoğunluğu temsil eden Fenerbahçeli profiline göre oluşturulur” derse hastırı çekin. Galatasaray’ın esamesinin okunmadığı 1974-1986 yılları arasında lig şampiyonluklarının çoğunlukla Fenerbahçe ve Trabzonspor arasında paylaşıldığı düşünülürse, o dönemden bugünlere uzanan taraftar dağılımının böyle arızalı bir görüşe sebebiyet vermesi normal. Şu sıralar spor sayfaları için potansiyel bir talep olarak görebileceğimiz yeni nesil, Galatasaray’ın 90’larda ve özellikle 2000 yılında artırdığı popülaritesine aklı başındayken tanık olmuş bir çoğunluğu oluşturuyor. Dolayısıyla, taraftar sayılarına dayandırılan “arz çoğunluğun talebini yansıtıyor” argümanını satın alanın aklına şaşarım! Bunun böyle olmadığını göstermek yine Galatasaray taraftarının elinde. Yönetimi protesto ettiğiniz gibi, spor sayfalarını, kanallarını da boykot edebilirsiniz ama elinizdeki gücün farkında değilsiniz. Benim bu yazıyı yazmaktaki amacım “herkes benim gibi davransa ne kadar büyük oluruz” düşüncesinden hareketle farkındalık uyandırmak. Siz bunca yıldır Alex’le ilgili “koşmuyor” dışında olumsuz bir habere rastladınız mı hiç gazetelerde? Sabri, üzerine yapıştırılmış “tahrikçi” yaftasıyla sürekli linç edilmeye çalışılırken, böyle bir kampanyanın hangi Fenerbahçeli futbolcu için başlatıldığını gördünüz? Serhat, Lugano, Bilica, hangisi? Hangi Fenerbahçe kaptanının sevgilisi, giyim kuşamı, tatilini hangi ülkede geçirdiği bu kadar didik didik sorgulandı, manşetlere taşındı? Siz hiç Fenerbahçeli bir futbolcunun maç sonrasında kamera görüntüsüyle ceza aldığını gördünüz mü? Siz hiç Fenerbahçeli bir futbolcunun dahil olmadığı bir kavgada “ligin marka değerini düşürüyor” diye ceza aldığını gördünüz mü? Siz hiç Fenerbahçe’nin bir golünün skorboarddan iptal edildiğini gördünüz mü, iptal edilse ve hele ki bu bir şampiyonluk maçı olsa neler olacağını düşündünüz mü? Sahaya su atıldığı için biz 2007-2008 sezonuna beş maçlık seyircisiz oynama cezasıyla başlarken, stadı yakıp yıkan, şehirde emniyet, aşayiş, dirlik, düzen bırakmayan takımın iki maç ceza almasına ne dersiniz? Ligin marka değeri federasyon ve basının çok umurunda olsa dünyanın en büyük ilk üç derbisinden biri olarak lanse edilen bir derbide rakip takım taraftarının dizine kadar gelen lağım suyunda stad kuyruğunda bekletilmesine, üstüne tepesine sidik torbaları atılmasına bir tepki gösterilirdi eminim. Yerel lig maçı ya her tür pislik mübah, işin enteresan tarafı buralarda sessiz kalan basın meşhur İsviçre maçından sonra ahlâk timsali kesilip kelle avcılığına soyunuyor. Ha yeri gelmişken, neden artık Emre Belözoğlu ile ilgili haber yapılmıyor? Medya mensuplarına söven, kol geçiren, “böyle milli takım kaptanı olur mu” dediğiniz Emre uslandı da ondan mı? Yoksa karşısında senelerce ezik bir şekilde tir tir titrenen ve sapına kadar Galatasaraylı olarak bilinen Fatih Terim’i bitirmek için eski, hem de UEFA Kupası kaldırmış bir Galatasaray futbolcusunu kullanmak çok akıllıca olduğundan mı? Oh ne âlâ bir taşla iki Aslan! Fatih Terim’e karşı herşey aynı ama bugünkü renkleriyle Emre’ye olan tutumun nasıl değiştiğine hepimiz tanık olduk.

Galatasarayla ilgili haber kalmasa “futbolcular maaşını alamıyor” yazan, hiçbir şey bulamasa “Ali Sami Yen Stadı’ndaki 100. yıl meşalesi söndü” diye haber yapan, her seferinde utandırdığımız halde Fenerbahçe’nin şampiyonluk yolundaki rakibiyle ne zaman oynasak “Galatasaray yatacak” diye yaygara çıkaran spor basınına saygı duymam mümkün değil. Bir liramı bile helâl etmediğim bu zihniyetle benim işim olmaz. Şunu kabul edin ki bu takımı bizden başka kimse sevmediği gibi, bize karşı nötr bile değiller. Sırf kulübün resmi sitesinde yalanlanan haberlerin arşivini tutsam fezaya gider, ki bana satır aralarında empoze edilen Galatasaray düşmanlığı daha çok koyuyor. Hal böyleyken kaçınız hâlâ hürriyet gazetesi almaya devam ediyorsunuz? Kaçınız bu gazetenin internet sayfasına günde onlarca tık bırakıyor? Ben 2000 yılında Johnson’ın golüyle Fenerbahçe’ye kaybettiğimiz maçın ardından “Aslan Terbiyecisi” başlığını attığından beri fotomaç gazetesine elimi sürmedim. Her satırı Galatasaraylıyı kulübüyle karşı karşıya getirebilir miyim düşüncesiyle pislik hesaplar kokan sayfalara biriktirdiğim nefreti Ercan Saatçi bardaktan taşırdığından beri ne o gazeteye ne internet sayfasına dokunmadım. Kaçınız “hürriyet alma, aldırma” kampanyasına destek veriyorsunuz? Kaçınız “taraflı yayıncılığa karşı nontvspor” oluşumundan haberdarsınız? Bir kişiden birşey olmaz zihniyetiyle hareket ederseniz babayı alırsınız kusura bakmayın. Çuvaldızı kendinize batırmadığınız sürece iğneyi Rijkaard’a, Mustafa Sarp’a, Adnan’lara batırsanız ne fayda!

Yönetim, futbolcu, taraftar diyorduk ya biraz da sahadakilere bakalım. Kendisi beni tanımaz, bilmez, bir Nazmi abim vardı. Hayatı boyunca binden fazla Galatasaray maçını canlı izlediğini söyleyen, Mahalle takımı adlı blogunda Galatasaraylılığı kendinden sonraki kuşaklara en güzel şekilde aktarmaya çalışan, harbi üslubuyla kaleme aldığı lezzetli yazılarını hayranlıkla takip ettiğimiz Nazmi abi son yazısında bakın ne diyor: “Şampiyonluğun gittiği Sivas maçının son saniyesinde dandik bir gol yeyip de sakız çiğnemeye devam edeni, Ali Sami Yen'de oynanan Fenerbahçe maçını jübile maçıymış gibi oynayanı, tribünler yırtınırken yanlarına gitmeyi zül sanan 20 metreye pas atamayan kazmaları, en önemli maçın öncesinde kadroda değil diye Fenerbahçe Burnunda nargile içenleri, maçtan sonraya randevu verip, maçın sonucu ne olursa olsun programını uygulayanları, taraftara küsen kaptanı, gol atıldığında fazla sevinmeyip, gol yendiğinde hiç üzülmeyeni, bir hata yapmış, gol yedirmiş arkadaşını kurtarmak için insan üstü futbol oynamayanı, gol atıldığında somurtan yedek kulübesini, Fenerbahçe'yi şampiyon yapmak için her yolu deneyenleri, bir maçı alsa, 100 metre daha fazla koşsa, bir gol fazla atsa şovun içinde kalabilecekken ölü gibi oynayanları, velhasıl en az Galatasaraylı'yı bünyesinde barındıran bir takımı ben 40 sene sonra, veda senemde seyretmiş oldum. Canları sağ olsun.” Geçen yılki Galatasaray takımının bu güzel fotoğrafına ben de birşeyler ekleyeyim. Takım olmak, yalnızca sahadaki oyuncuların zaman içinde ortak bir dil geliştirerek birbirlerinin hareketlerini öngörebildikleri ve pas trafiğini gözleri kapalıyken dahi sürdürebildikleri bir alışkanlık anlamına gelmemeli. Oynadığımız futbola bakarsak bu tarzda bir makine intizamına uzun zamandır şahit olmadık ama benim derdim başka. Ben bir oyuncumuzun üzerine üç kişi yürüdüğünde takım arkadaşlarının topyekün oracıkta bitiverdiği bir sahneyi ne zaman göreceğimi merak ediyorum. Cristian Arda’yı tahrik ettiğinde o kalabalığın arasında bir tek “ne kansız adam” dediğimiz Aydın’ın olmasını kabullenemiyorum. Galatasaraylı futbolcu takım arkadaşı için her daim hazır kıta bekleyecek, tetikte olacak ve gerekirse kafayı çakıp kırmızı kartı görecek. Dikkat edin, Galatasaray TV’de yayınlanan kamp görüntülerinde Arda, Sabri, Ayhan ve nasıl oluyorsa Mustafa Sarp hep aynı karede, aynı masada yemek yerken, altyapı oyuncularının kafasını sıfırlarken, sürekli yanyana kahkahalarla gülerken. Bir kere de birinden birinin ötekisinin davasına ortak olduğunu, bir kişinin üzerine dördünün birden yürüdüğünü görmedim! Sert bir faul sonrasında yerdeki yabancı bir futbolcumuzsa vay haline! Ne elinden tutup kaldıran, ne faulü yapan kasabın suratına tokadı yapıştıran, piç muamelesinin bu kadarı! NBA maçlarını takip edenlerin dikkatinden kaçmamıştır, yere düşen bir oyuncuyu rakip oyuncu elini uzatmış olsa dahi yanına koşarak gelen bir takım arkadaşı hızla yerden kaldırır. Bu yaklaşımı çok beğenirim, mesajı çok nettir: Biz bir takımız ve bizim sırtımızı yere getiremezsiniz! Bahsettiğim türden bir tepkiyi yalnızca Kewell’da görüyorum, belli ki edindiği futbol kültürüyle takım olmanın öncelikli şartının sadece sahada üçgenler kurmak olmadığını benimsemiş. Buna karşılık, rakip oyuncuyla tek başına tartışırken Kewell’ı gördüğümde içim öyle sızlıyor ki... Adam zaten hakeme derdini anlatamamaktan muzdarip, etrafına bakınıyor, anadilini bile zor konuşan kasaplara karşı ağzından anca bir “fuck off” çıkıyor ve yürümeye devam ediyor. İşte bu sahne benim bittiğim an oluyor, tıpkı 50 bin ağzı salyalının meydan dayağını yemek pahasına Cristian’ın üzerine ası, yedeği, yirmi kişi çullanmadığımızda olduğu gibi. Neeskens’in yaptığı sezon değerlendirmesinde öyle güzel bir durum tespiti var ki: “Anlayamadığım beni çok şaşırtan birşey daha var. İçeride olsun dışarda olsun karşılaşma yapacağımız sahaya gittiğimiz zaman futbol sahasına çıktıklarında futbolcular birbirleriyle karşılaşıyorlar birbirlerine sarılıyorlar, şakalaşıyorlar, öpüyorlar. Doğal olarak bizim oyuncularımız Galatasaray’da oynamalarından dolayı diğer oyuncuların belki de gıptayla baktıkları oyuncular fakat bu sarıldıkları oyuncular müsabaka sırasında bizim oyunculara gayet sert müdahalede bulunuyorlar (röportajda “kicking their ass” şeklinde ifade ediyordu bu durumu!) biz de bunu anlayamıyoruz. Biz de futbolcularımızdan bunu yapmamalarını rica ettik. Bir örnek vereyim, benim dönemimde Feyenoord’da oynayan sol ayaklı bir oyuncu vardı. Çok sevdiğim bir oyuncuydu. Milli Takım’da da beraber oynardık. Fakat ben Ajax’ta oynadığım zaman oraya gittiğimizde tünelde maç başlamadan önce saha içinde hiç onu görmezdim, bakmazdım bile. Maç biterdi birbirimizi tebrik ederdik. Biz de oyuncularımızdan bunu rica ettik; hala yapanlar var bunu yapmamalarını istiyoruz. Maç bittikten sonra gitsinler tebrik etsinler birbirlerini. Mesela Fenerbahçe ile oynadığımız iki müsabakaya bakın; oradaki maçta sahaya çıktık, sahaya atılanlar, su şişeleri.. Ondan sonra bakın maç ne kadar gergin geçti. Buradaki maça bakın; sahamıza geldiler bizimkiler gitti onlara sarıldı. Olmaz bu.” Bu hafızasızlık örneği takım olmakla doğrudan alakalıdır. Gerçekten takımsan arkadaşlarından birine yapılan keleği unutmayacaksın ve zamanı geldiğinde hesabı keseceksin. Aksi halde her oyuncunun yalnızlaştığı veyahut sahada on bir kişilik bir “takım” görüntüsü veremeyecek kadar küçük gruplar halinde hareket ettiği bir yapı oluşması kaçınılmaz.

Peki böyle bir saha içi görüntüsü kendiliğinden mi oluşur yoksa gerçekten balık baştan mı kokar? Bana kalırsa bu kesinlikle bir organizasyon meselesidir ve kaynaklarınız ister kıt ister sınırsız olsun, organizasyon herşeydir. Kriz yönetmekle derbi yönetmek aşağı yukarı aynı şeylerdir ve camiaların liderlerinden beklediği de budur. Bugün Saracoğlu’na on bir tane Arda’yla da çıksak kaybetmemiz çok daha yüksek ihtimal, çünkü rakibiniz saha içinden önce saha dışındaki organizasyonuyla üstünlüğü baştan ele geçiriyor. Bakın Fenerbahçe’yle sezon öncesi Almanya’da oynanan maçla ilgili Ümit Aktan neler yazmış: “Aslında çok basit bir hamle gerekirdi... Almanya’da Fenerbahçe ile oynayacaksınız. Takımı toplayıp bunun ne demek olduğunu anlatacak bir toplantı tertiplemek, genel bir “maç günü stratejisi” oluşturmak ve geliştirmek zor değildi... Bir telefonda iki motosikletli polis eskortu sağlanır, stada hangi kapıdan girip hangi kapıdan çıkılacağı tespit edilir, en ufak ayrıntısına kadar bir “derbi dizaynı” yapılabilir ve derede boğulmak bir kez daha yaşanmamış olurdu... Siz; Kadıköy’e gitmeyi, orada konuşlanmayı, kenti ve ilçeyi güvenlik, vilayet, stat koridoru konularında örgütleyemediğiniz için, beceremiyorsunuz. Kadıköyleri, orada olmanın ağırlığını koyamadığınız için kaybediyorsunuz. Sahada oynanan oyunla değil... Sadece bu iş; “tek ön libero veya forvet arkası kim oynardan, hatta daha çok koşalım arkadaşlardan” öteye bir örgütlenme ve ortak hareket etme bilinci gerektirdiği için beceremiyorsunuz... Gitmeyi ve oynamayı bilmiyorsunuz, ama takımı sağlıklı bir biçimde geri döndürmeyi becerememeniz ayrı bir sıkıntıdır. Mesela Fenerbahçe otobüsüne bir Galatasaray formalı yanaşamaz bile, ama sizin dibinize Fenerbahçe formalı biri gelip sizin kimyanızı bozabilir. Bunu bile önleyemiyorsunuz... Pahalı olabiliyor, en ünlü hocalı da olabiliyor ama en “organize” olamıyorsunuz...” Bugün Rijkaard’ın sakin ve ölçülü tavrını bir kenara bırakıp saha kenarında bizden biriymişçesine fevri tavırlar sergilemesi de bu organizasyonsuzluğun sinir sistemini ne kadar tahrip ettiğini gösteriyor.

Maalesef Galatasaray iyi yönetilmiyor, futbol takımı iyi plânlanmış bir organizasyonun ürünü gibi durmuyor sahada. Keza taraftarı da öyle. Bir uyanış olacaksa bunu taraftar başlatmalı. Liseymiş bilmem neymiş geçiniz, taraftarın olmadığı yerde hiçbir camia büyüklükten söz edemez. Düşünün ki Galatasaray başkanı beş bin oyla belirlenirken, taraftarı on milyonlar düzeyinde. Aldığınız her lisanslı ürün, her hat, her kredi kartı kulübe destek olduğu kadar mevcut yönetime de güven oyudur. Siz gidişattan memnun olmadığınızı ifade etmezseniz, kimse bunun için çaba göstermez, beş bin oyla körler sağırlar birbirini ağırlar, sonrasında küçülür gideriz. Aynı şey memnun olmadığınız spor kanalları, spor sayfaları için de geçerli. Neeskens’in işaret ettiği gibi, size küfredene, sizi aşağılayana sarılmaya devam ederseniz, sizin bu tecavüzden zevk aldığınızı düşünür, buna devam ederler. Galatasaray’ımıza fayda görmediğiniz yerden uzak durun. Karaborsa bilet alıp çapulcuları ve yarattıkları sömürü düzenini beslemeyin. Takıma olumlu en ufak etkisi olmayan uyutucu arabesk tezahüratlar canınızı sıkıyorsa, tribün abilerine söz geçiremiyorsanız, “bağırın lan”cıları temizlemeye gücünüz yetmiyorsa gerekirse bir sezon maçlara gitmeyin. Gitmeyin ki yaptıkları 50 bin kişilik stadda ortalama 2000 çapulcuya oynadığımızı görenler yönetimden hesap sorsun. Hesap sorsun ki yönetimler tribünleri çirkinleştiren insanlarla işbirliğini kessin, ahbap çavuş düzeni ortadan kalksın. Konu ister yönetimler ister medya olsun, mevcut düzeni kabullendiğiniz ölçüde tokatlanacağınızı unutmayın. Düşünerek, sorgulayarak tepkinizi doğru mecralara yönlendirin. Paranız, sesiniz, vaktiniz, hepsi kıymetlidir, tercihlerinizin kimleri yücelttiğini iyi tahlil ederek vereceğiniz destek konusunda seçici olmayı bilin. Sonunda hizmet ettiğiniz şeyin çok sevdiğimiz Galatasaray’ımız olduğunu göreceksiniz.

Galatasaray taraftarı bu yüzden farklıdır, bunlar da vasiyetim olmasa da en büyük dileğimdir.