Giden Her Sevgilinin Ardından...

Galatasaray'ı destekleyen en şanslı nesil 30 yaş civarında olanlar herhalde. Uzun yıllar süren şampiyonluk hasretinin yalnızca sonlarına tanık olma şansı bir kenara, 1987'de gelen şampiyonlukla başlayan yükseliş dönemine dair güzel kareler var hepimizin hafızasında.

İki gündür okuduğum bloglarda gözlediğim şey, ortak bir matem havası. Öyle bir üzülmüşüz ki, ölünün ardından anlatır gibi sıralıyor herkes Galatasaray anılarını. Herkesin aklında dokunaklı birer film şeridi. Artemio'da güzel bir tane okudum, ben de birşeyler karalayayım dedim.

Ben ilkokul beşinci sınıftaydım 5-0'lık Neuchatel maçında. Öğleci olduğumdan izleyememiştim ama maç skorunu öğrendiğimde önlüğümün altındaki gri pantolonumla dizlerimin üstünde kaymıştım okul koridorlarında. Ertesi sabah okul müdürü törende öğrencilerden birine mikrofonu vermişti ve seni sevmeyen ölsün tezahüratı yapılmıştı..

Monaco maçlarınınsa yeri ayrı. Ben hayatımda öyle heyecanlandığımı hatırlamam, UEFA finali dahil. Çocukluk işte. Ellerimi kollarımı karnıma bastırıp oturduğum yerde iki büklüm olduğum, şu son yarım saat uyuyakalsam da kalktığımda herşey bitmiş olsa diye düşündüğüm, Çanakkale geçilmezin tavan yaptığı iki maç.

Bir de Roma maçları vardı, Hakan'ın maçı 2-1'e getiren golü ve yorumcu Hıncal Uluç'un "altın gol, altın gol, altın çocuklarım benim" diye haykırışı. Rövanşta Papin Mustafa'nın direnişi, maç 3-2'yken Arif'in direkten dönen topuna Uluç'un uçurumdan düşermiş gibi attığı, desibeli giderek irtifa kaybeden çığlık.

Walkman kulaklıklarını ceketin kolundan geçirip avuç içinden gizlice dinlenen nice maç. İzlemeden dinlemenin karın ağrısı da bir başka olurdu.

Aldığım ilk forma. Eski kitaplarımızı alt sınıflara sattığımız dönemde topladığım 300bin lirayla 100 de babamdan alıp doğru Ülkealan pasajına gitmiştim. Manchester United maçlarında giydiğimiz sarı formaydı, satıcıya biraz büyük mü dediğimde "yok gayet iyi, seneye de giyersin" gibisinden bir yanıt almıştım. Herhalde on altı yıl falan geçti, kolları hala dirseklerimi geçer :)

Hayatımda en çok ağladığım iki maçtan ilki, Werder Bremen. İlk yarısını okulun spor salonuna kurulmuş televizyondan tribün ortamında izlemiştim. Gol diye ayağa kalkıp, kaleye giren cismin top değil kar olduğunu anladığımızdaki hüznü unutamam. İkinci yarısına yetişmek için eve koşmuştum. Maçın bitmesine on beş dakika kala gol atamayacağımız malum olmuştu sanki ve ağlamaya başlamıştım, hava ve saha şartları yetmiş beş dakikada o kadar yıpratmış sinirlerimi demek. Rotariu'nun iki adımdan kavalıyla yaptığı vuruştan sonra oturduğum koltuktan kafa üstü yere bırakmıştım kendimi ellerimi koymadan.

Diğeri Atletic Bilbao maçı, ama ondan bahsetmeye çok da gerek yok. Bir yıl sonra en büyük olmak için ödenmiş bir bedel olarak görürüm hala.

Efsane Milan maçında 2-1 gerideyken, yedi dakika kala arkadaşımla iddiaya girmiştim bu maçta birşeyler olacak, biz alacağız diye. "Alalım, bir sene elini cebine götürtmicem" demişti, benim kaybım ise en fazla Burger King'den bir menü olacaktı. Birşeyler oldu hakikaten ve biz maçı aldık, ama yapamayacağın sözü vermiceksin işte, hâlâ dalgasını geçerim kendisiyle :)

Dortmund maçında Bülent'in ıskası, Hagi'nin son dakikada çataldan dönen frikiği derken, on yıllık Avrupa yürüyüşünün ardından 17 Mayıs. Sabah üç arkadaş okulda buluşup yine Ülkealan'ın yolunu tutup beyaz formaları çekmiştik. Hala düşünür gülerim dönüşte okulda gördüğümüz Arsenal formalı eziğe :)

Real Madrid maçındaki geri dönüşe hiç girmeyeyim, yazar da yazarım, uzar gider. Velhasıl şanslı bir nesiliz, en güzel dönemlerin canlı tanığı olarak. Dün Rijkaard gittiğinde sanki bunları bir daha yaşayamayacakmışız gibi, ölüyormuşuz gibi hissettim. Onu, herşeyi başlatan Derwall'in yerine koymuştum ben, acısıyla tatlısıyla mutlu bir sonu olacağına inandırmıştım kendimi. Bir sürecin başlangıcıydı ve sadece sabredecektik hepsi bu..